Une fois encore.

Dziś pierwszy dzień lata. Lata - kalendarzowego, nie tego w moim sercu. Dlaczego niektóre dni w kalendarzu sprawiają, że mam ochotę zakopać się pod ziemię i nigdy już stamtąd nie wyjść? Głupia idiotka. Myślę o rzeczach, o których już od dawna nie powinnam, widać taka moja natura. A szkoda. Tak bardzo chciałabym zamknąć ten etap raz na zawsze, ale niech on do jasnej cholery ma zakończenie, a nie urywa sie w najmniej odpowiednim momencie. Błagam!

Jakis miesiąc temu wysłałam list do Daminou, czekam na odpowiedź. Miło jest wiedzieć, że pewnien człowiek weźmie ten list do ręki, przeczyta i na pewno odpisze. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim człowiekiem, przecież on jest GWIAZDĄ, gwiazdą która powinna siedzieć i nic nie robić...a pokazuje, że szanuje ludzi i w głębi duszy jest normalnym człowiekiem, że nie nazywa się Damien Sargue a Damien Gras po prostu. Uwielbiam naturalnych ludzi i za to dziękuję Dam.

Jutro koniec roku. Dwie trzecie mojej nauki w liceum właśnie minęło, dalej nie mogę uwierzyć w to, że już tyle czasu spędziłam w gronie wspaniałych ludzi, o  tak wspaniałych znajomych nigdy nie marzyłam, a jednak ktoś na górze pomyślał i o tym, że tacy ludzie by mi się przydali :) Nie mam pojęcia jak to będzie za rok, że opuszczę budynek, w którym spotkało mnie tyle fantastycznych chwil...a jak przypomnę w sobie, że broniłam się rękami i nogami przed pójściem do tej szkoły to umieram ze śmiechu. Bywa.

I na zakończenie, miły akcent : Vive la France! Vive Daminou et Manu! Bienvenue les vacances! :)

Annie.

"Nie będziesz nigdy ze mną robić tego, kiedy mnie nie ma
Nigdy nie powiększysz tego co nie istnieje
Możesz mi wszystko zarzucić, zapał i chłód
Ale nie będziesz nigdy mogła powiedzieć, że cię nie kochałem
Że cię nie kochałem"